Айта-айта айтудан да жалықпайтын болды дейтін шығарсыз. Мейлі, құй сеніңіз, құй сенбеңіз, осы біз Көк Туымызды көкте желбіреткеннен гөрі онымен ойынымыз осылғанша «ойнап» масқаралаудан жалықпайтын болып алған сияқтымыз. Өткенде ғой, теріс ілінген туды жазып, артынша доптағы байрағымыздың суретін көріп, көкірегіміз қарс айрыла жаздағаны. Енді міне, шайтанарбаның орындығына көк Туды «желімдеп», жапсырып қоятынды шығардық.

 Ал, шайтанарбаға жамбасымызбен жалпиып отыра қалатынымыз еске түссе, еріксіз жылағың келеді екен. Ал, әйтпесе! Мемлекеттік рәмізімізді сыйлаған сықпытымыз осы болса, амал нешік? Сіз мына суреттерді көріп отырсаңыз, бағжаң қаққан көзіңіз шайтанарбаның орындығындағы Көк Туға, сосын сол байрағымыздың басты логотипі саналатын күн астында қалықтай самғаған қыран құсқа түседі. Екіншісі яғни, қыран құстың суреті Шымкенттің сырасының «текеткасында» «тіксінбей» тұр.

Шыны керек, жаһандану дәуірінің көшін бастаған, алуан ұлттан құралған АҚШ өздерінің туын «белсебедке де», допқа да салып, жарнамалап жатса, олардың шоу құмар халық екенін, құрама штат екенін ескеріп, үндемейміз. Оның сыртында қайдағы американдықтар үшін сөз айтып нағыламыз деген де ой көкейде атойлап тұрады. Ал, тумысынан өршіл, батыл саналатын жаугершілік заманның өзінде Абылайдың байрағын жерге түсірмеген қаһарман халықтың бүгінгі жалғасы саналатын біздің буын көк Тудың қасиетін түсінбей аяқасты етсе не дейміз? Бет шымшимыз да, «Ұят болды» деп қоя саламыз ба?

Жоқ, олай болмас!  Қалай болған күнде де бұл мәселеде тұяқ серпитін сәт туған секілді. Айтпақшы, жаңағы байрағымызды орындығына баттита жапсырған шайтанарбаларды біздің шаһардың «жүгермектері» де  «айдап» жүр.  Біз көзбен көргенімізді жайып салып, көкірегіміз көздегенді айтып тастадық. Сіз не дейсіз?

Advertisements