Титтейден-үлкенге, үлкеннен титтейге талпынып,

Талықсып қалатын Үмітім,

Сабаңа түстің бе, Мәнсіздік мәні де сарқылып,

Жүйкеңнің талшығын тауысып күні-түн.

О, сенің Заңғар-Тау арманың әлі де өлмеген,

Шырқау көк биікте шытынап тұр оның – Қабағы.

Самайын Мәнсіздік Мазмұны Меңдеген,

Реңі Ұялмай-ақ, Ұяттың оты боп жанады.

Бүгіннің реңі – бояусыз сынаптың сұлбасы секілді,

Жолынан жаңылтқан Құрбан қып ғұмырын талайдың.

Ертеңнің атынан шымшылап сөлсіз бетімді:

Бүгіннің кейпіне бағдарлап қараймын…

Бүгіннің бейнесі – сен едің, шынымның, сырымның өлшемі,

Жанымның ДҮНИЕСІН аяусыз тонаған.

Мұңлы боп тұрып-ақ, сүйемін бес күндік мен сені –

Бақытты болсын деп амалсыз сол АДАМ!!!